Bir gün Mevlâna Hazretleri Şeyhi Selâhaddin-i Zerkubî'nin (k.s) dükkânında oturmuştu. Dostlar da dükkânın çevresinde halka olmuş ilâhî bilgiler ve sırlarla meşgul oluyorlardı. Birdenbire ihtiyar bir adam göğsünü döverek, ağlayıp sızlayarak içeri girdi; Mevlâna hazretlerinin ayağına kapandı, hüngür hüngür ağladı ve:
- "Yedi yaşında bir çocukcağızım vardı, onu çaldılar. Kaç gündür aramaktan dermansız bir hâle geldim; ama yine onu bulamadım" dedi.
Bunun üzerine Mevlâna Hazretleri:
- "Tuhaf şey. Bütün varlıklar Allah'ı yitirmişler, onu hiç aramıyor ve onun için de bir istekte bulunmuyorlar. Ne göğüslerini, ne de başlarını dövüyorlar. Sana ne oldu da göğsünü dövüyorsun. Senin gibi bir ihtiyar kendi çocukcağızının hasretiyle harap ve rüsvâ oluyor. Neden bir an Allah'ı aramıyor ve imdat istemiyorsun ki kaybolmuş Yusuf'unu Yakup gibi bulasın.." buyurdu.
Çaresiz kalan ihtiyar derhâl tövbe etti ve göğsünü kapamağa başladı. Tam bu sırada onun kaybolan çocuğunun bulunduğu haberini getirdiler.
- "Yedi yaşında bir çocukcağızım vardı, onu çaldılar. Kaç gündür aramaktan dermansız bir hâle geldim; ama yine onu bulamadım" dedi.
Bunun üzerine Mevlâna Hazretleri:
- "Tuhaf şey. Bütün varlıklar Allah'ı yitirmişler, onu hiç aramıyor ve onun için de bir istekte bulunmuyorlar. Ne göğüslerini, ne de başlarını dövüyorlar. Sana ne oldu da göğsünü dövüyorsun. Senin gibi bir ihtiyar kendi çocukcağızının hasretiyle harap ve rüsvâ oluyor. Neden bir an Allah'ı aramıyor ve imdat istemiyorsun ki kaybolmuş Yusuf'unu Yakup gibi bulasın.." buyurdu.
Çaresiz kalan ihtiyar derhâl tövbe etti ve göğsünü kapamağa başladı. Tam bu sırada onun kaybolan çocuğunun bulunduğu haberini getirdiler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu yazıya siz de yorum yapabilirsiniz